#1
Дарма, што на чужой зямлі жыву,
не валацуга я і не бяз хаты:
удзень і уначы браты завуць
мяне на полудзень у край багаты,
дзе шэлест траў, вішнёвыя сады
і песьні-думы вырасьцілі верш мой,
дзе выпіў я у веку маладым
кілішак гора свайго першы
і мудрасьць даўнюю пазнаў яшчэ,
і шум дажджоў, і звон лістоў кляновых,
усьмешку васільковую вачэй,
і любай цёплае і ласкавае слова…
#2
Дарма, што на чужой зямлі жыву,
не валацуга я. Трывалы вязень злому,
як весьні гром, на грані пералому
рашчу спадзеўнасьць спору наяву.
А ўспоруч зь ёй заслону дзён прарву –
да рунных ніў. На зайздрасьць часу злому.
Ля родных стрэх – ахвяраў крыгалому –
схілю сваю пакорна галаву.
Крыштальных сьлёз, што лягуць на далонь,
нап’ецца сум, і сьцісьне боль тугі
мне горам пасярэбраныя скроні.
З далёкіх гораў, краю дарагі,
імкліва мчацца думак мурагі –
прысяга коньніка Крывіцкае Пагоні.
1947
ПухавiцкiРаён.info 